Marcel Pages

Marcel Pages zaobserwował niezwykły efekt antygrawitacyjny, wykorzystując eksperymentalny układ pokazany na rysunku 7 (17). Dwa dyski z miki o średnicy 14 cm, każdy z przewodzącą powierzchnią z folii metalowej, zamontowano na końcach trzpienia o średnicy 14 cm. Zespół był podtrzymywany w równowadze na wadze belkowej. Gdy oba dyski zostały naładowane przeciwnie za pomocą generatora elektrostatycznego Wimshursta, nastąpiło nagłe podniesienie zespołu dysków. Po dwóch minutach ładunek rozproszył się, a dyski powróciły do ​​pozycji równowagi. Przy przyłożonym napięciu 200 kV zaobserwowana utrata wagi wyniosła 5 gramów. Na pierwszy rzut oka można by podejrzewać, że utrata wagi jest spowodowana polem elektrostatycznym Ziemi, które przy bezchmurnej pogodzie ma górną granicę 550 V/m w pobliżu powierzchni Ziemi. Przy maksymalnym naładowaniu siła działająca na jeden dysk z powodu maksymalnego pola Ziemi wyniosłaby tylko jeden gram. Jednakże oba dyski były naładowane przeciwnie, więc siły skierowane w górę i w dół powinny się zrównoważyć. Poza tym, gdy oba dyski otrzymały ten sam ładunek, dodatni lub ujemny, nastąpił wyraźny wzrost ciężaru z powodu przyciągania elektrostatycznego z ramą wagi. Dlatego też stwierdzono, że zaobserwowano nowy efekt pola o nieznanym pochodzeniu. Inne eksperymenty z polem przemiennym o wysokim napięciu również wykazały utratę ciężaru.

Późniejsze eksperymenty przeprowadzono z pojedynczym dyskiem mikowym, który obracał się z dużą prędkością, gdy był poddawany wysokiemu napięciu maszyny Wimshursta, nawet do punktu uniesienia się od podpory, gdy był poddawany działaniu 300 kV (18). Pages przypisuje większy efekt antygrawitacyjny obracającego się dysku ruchowi obrotowemu ładunku elektrycznego.

Pages uzyskał francuski patent nr 1,253,902 (19) na „Silnik do lotów kosmicznych”, który ma kształt soczewkowatego UFO. Zawiera on toroidalną komorę akceleracyjną, która musiałaby zapewnić przepływ elektronów o natężeniu 3000 amperów z prędkością 2,9 x 10 m/s (97% prędkości światła) w polu magnetycznym o natężeniu 0,4 T (4000 gausów), aby przeciwdziałać przyciąganiu grawitacyjnemu masy 1000 kg.

Pages pisze:

De Broglie, Bohm i Vigier podali, z energii resztkowej przy zerowym Kelvinie, wartość 10 ^ 27 dżuli na centymetr sześcienny!

Osobiście wcześniej ogłosiłem tę wartość, określając ciśnienie wymagane do utrzymania stabilności elektronu i protonu.

W rezultacie w jednostkach masy ta wartość  energii daje dziesięć milionów ton-masy na centymetr sześcienny!

Tak więc pusta przestrzeń, którą Einstein widzi obecnie, ma fantastycznie wysoką gęstość objętościową i interesujące jest porównanie jej z cząstkami elementarnymi, którymi są odpowiednio elektron i 30 000 ton dla protonu 250 000.

Widzimy od razu, że gęstość elektronu jest niższa niż obszar energii grawitacyjnej, cząstka pojawia się jako dziura w energii, podczas gdy proton jest skondensowany.

Ponieważ pole Fermiego wydaje się być polem grawitacyjnym, neutrino wydaje się identyfikować z „grawitonem

Ale wróćmy do 1921 roku, kiedy realizowałem swój pomysł uzyskania bezpośrednich efektów pociągowych lewitujących siłą odśrodkową. Rozważałem wówczas następującą hipotezę, opartą na fakcie, że w przypadku cząstek zjonizowanych poruszających się z prędkością prostopadłą do linii sił pola magnetycznego trajektoria tych cząstek stałaby się kołowa.

Dlatego wydawało mi się, że umieszczając połowę szybko obracającego się dysku w polu elektrycznym, które jonizuje zakrzywianie wzdłuż trajektorii zjonizowanego materiału dysku atomowego przez pole magnetyczne, siła odśrodkowa mogłaby teoretycznie pojawić się jako część dysku poza tymi polami.

Po wypróbowaniu różnych kombinacji i układów pól, logiczne było, że ma się dysk wykonany z materiału izolacyjnego wokół pionowej osi i który jest umieszczony pod dyskiem w dwóch pionowych punktach połączonych z biegunami generatora wysokiego napięcia.

Miałem w tym czasie maszynę Wimshursta do ośmiu tac z kondensatorami i iskrą, którą podarowałem antykwarycznemu przyjacielowi mojego ojca, i co nie było moim zaskoczeniem i radością, widząc, że maszyna osiągnęła maksymalną wydajność, dysk miki zaczął obracać się niezwykle szybko, powodując to nagłe podniesienie w przestrzeni dysku miki.

Z pewnością moje założenia wydawały się ponownie sprawdzone, że pionowy lot dysku obracającego się w płaszczyźnie poziomej wymagał wyjaśnień, których powód znalazłem stosunkowo niedawno, ale wtedy został on skalowany jako pierwszy latający dysk, który pracował na Ziemi i prototyp UFO, który miał się pojawić po 30 latach u władzy.

Z pewnością byłbym zadowolony z tego priorytetu, ale w rzeczywistości musiałem dowiedzieć się kilka lat później w zbiorze dokumentów w Akademii Nauk w 1898 roku lub około tej daty, podobny eksperyment przeprowadzony przez Ducreteta, jak sądzę, zaintrygował fizyków tamtych czasów, którzy nie byli w stanie znaleźć racjonalnego wyjaśnienia.

Wynalazek i odkrycia są rzeczywiście częściej kwestią przypadku niż wynikiem eksperymentów kierowanych nicią, a w każdym razie to wydarzenie jest nieznanymi siłami zapomnianymi, gdybym nie znalazł.

Ciekawe jest również to, że odkąd zgłosiłem się do ciekawości badaczy, jeden z moich informacji był w stanie odtworzyć, nawet przy użyciu generatora Van De Graffa i myślę, że tylko ośmiopłytowa maszyna Wimhursta jest w stanie odnowić i spowodować, że potencjał przekroczy 200 kV.